NEWS NEWS ARCHIWUM ZESPÓŁ BIOGRAFIA DAVE GAHAN MARTIN L. GORE ANDY FLETCHER ALAN WILDER VINCE CLARKE EKIPA DYSKOGRAFIA ALBUMY SINGLE VIDEO TELEDYSKI SOLO GALERIA ZESPÓŁ KONCERTOWE FANI TEKSTY ORYGINALNE POLSKIE FANI GALERIA ARTYKUŁY ZLOTY FAN-ZINY ARCHIWUM WYWIADY ARTYKUŁY KONCERTY MODEFILES SPRZĘT DOWNLOAD RADIO RMF DM STRONA KONTAKT LINKI KSIĘGA GOŚCI KONKURS MAPA STRONY CREDITS FANI - ARTYKUŁY Depechowska ŁódĹş  Serek (1998) Podejmuję się bardzo trudnego zadania, jakim bez wÄ tpienia jest opisanie historii ruchu fanĂłw Depeche Mode w Łodzi. Jest to bardzo juĹź odległa historia, choć toczy się cały czas - dzięki Wam wszystkim. Oczywiście wszystko, co wiem, co pamiętam i co słyszałem nie zmieściłoby się w całym magazynie "STUMM", choć nie wiem, jak bardzo bym się starał. Artykuł ten przedstawi Wam wiele naszych przygĂłd i wydarzeń - zarĂłwno tych miłych, jak i tych, o ktĂłrych chcielibyśmy zapomnieć. Czasem odniesiecie wraĹźenie, iĹź czytacie kryminał, bÄ dĹş SF, ale postaram się opisać Wam wszystkie dzieje od poczÄ tku lat dziewięćdziesiÄ tych aĹź po dziś dzień. Jako, Ĺźe nie wywodzę się z kręgu tych najstarszych fanĂłw, niewiele wiem o tym, co działo się przed wielkim boomem na poczÄ tku tego dziesięciolecia. W tym artykule nie chcę nikogo obraĹźać, nabijać się, czy szydzić z kogoś, komu choć raz w Ĺźyciu podałem dłoń. Choć i tak przedstawię Wam zarĂłwno to, co było dobre jak i to, co było u nas złe. Niech wybaczÄ mi wszystko Ci ludzie, ktĂłrzy umknęli mi z pamięci i przez to o nich nie wspomnę, bÄ dĹş nie opiszę jakiegoś fajnego zdarzenia przez ktĂłre wspĂłlnie przeszliśmy my - fani Depeche Mode. Artykuł ten dedykuję wszystkim tym, ktĂłrzy juĹź nas opuścili... Tak na zawsze (Ś.P. BASIA), oraz tym, ktĂłrzy wybrali innÄ drogę rozrywki, lub rodzinę, itp. Dziękuję za doinformowanie mnie w niektĂłrych kwestiach takim osobom jak: Vince, Monika, Ryba, Olex, Kamyk - dzięki za pomoc. HISTORIA RUCHU FANOWSKIEGO W ŁODZI ROZPOCZĘTA! Grupa Depeche Mode stała się popularna w kraju nad WisĹ‚Ä na poczÄ tku 1983 roku. Choć juĹź wcześniej parę osĂłb zna ich dorobek z dwu wcześniejszych płyt. CaĹ‚Ä Europę zresztÄ zalewa fala New Romantic. My Polacy zdobywamy nagrania z radio, bÄ dĹş z zachodu. Cały czas jedynÄ subkultura pozostaje punk, a oprĂłcz tego rzesze fanĂłw The Beatles oraz Perfectu i Budki Suflera. Wtedy określenie "depechowiec" nie istniało, nikt nie przypuszczał, Ĺźe ta grupa czterech młodych chłopakĂłw tak bardzo namiesza zarĂłwno u nas, jak i na całym świecie. Jest rok 1984. Ukazuje się na rynku "Some Great Reward". Powoli wyrastajÄ pierwsi fani samej grupy Depeche Mode. W prasie ukazujÄ się plakaty, zdjęcia, krĂłtkie notki o grupie - więc zabawa się rozpoczyna. Nas, młodych ludzi, w kraju skrępowanym przez wschodnich sÄ siadĂłw i polityczne przekręty pociesza czysty elektroniczny synth-pop rodem z Wysp Brytyjskich. PodobajÄ się nam ich fryzury, oraz muzyka. Oni sÄ wolni, więc czemu my mamy być inni, przecieĹź ludzie sÄ ludĹşmi. "Some Great Reward" z pewnościÄ wywołuje przełom w elektronicznej muzyce dla uszu polskich słuchaczy. Na pierwszy i zarazem jedyny koncert Depeche Mode, ktĂłry odbył się 30 lipca 1985 roku w Polsce, zjeĹźdĹźa się blisko 20000 fanĂłw, jednak tylko połowa z nich staje się świadkami show, gdyĹź biletĂłw po prostu zabrakło... Jako, Ĺźe jakaś tam prasa muzyczna u nas była, to i tak sprawozdania z tego wydarzenia stanowiły kroplę w morzu, jednakĹźe fanĂłw przybyło i ta "zaraza" szerzy się nadal. W zachodniej prasie widniejÄ często zdjęcia grupy, jak i ich fanĂłw. My Polacy podłapujemy bakcyla i teĹź powoli powstaje w naszym kraju subkultura fanĂłw Depeche Mode. Główne skupiska tych pierwszych fanĂłw weteranĂłw znajdujÄ się oczywiście w stolicy, w Bydgoszczy, Toruniu, na ŚlÄ sku i w ... Pabianicach. Pabianice to małe miasto, leĹźÄ ce tuĹź obok Łodzi. Dojechać tam moĹźna tramwajem i tam właśnie powstaje mały fan-club Depeche Mode. Jest rok 1986. raczej trudno jest zdobyć cokolwiek o Depeche Mode (chyba, Ĺźe ma się rodzinę za granicÄ ), jednak dość często utwory zespołu prezentowane sÄ w radio, a czasami w telewizji. ("Przeboje 1986" emitowane pod koniec roku). Pabianice się rozwijajÄ - robiÄ pierwsze depechoteki w naszym wojewĂłdztwie. Niestety nie znam imion, ani ksyw ludzi z Pabianic. Faktem bezspornym jest to, iĹź zawdzięczamy im wiele. Parę osĂłb z łódzkiego osiedla "Koziny" odwiedza naszych przyjaciół i zaszczepiajÄ ruch fanowski w Łodzi. Powstaje słynne "Depeches City" właśnie na tym osiedlu. Pierwszym gościem, ktĂłry u nas to zapoczÄ tkował, był gość o ksywie ANKA. Trudno mi o nim cokolwiek powiedzieć, ale na pewno on, jak i jego przyjaciele zrobili wtedy w Łodzi wiele dla rozwoju ruchu fanowskiego, przyczynili się do tego, Ĺźe teraz jesteśmy wielkÄ czarnÄ rodzinÄ Błyskawicznie toczy się Ĺźycie tych pierwszych fanĂłw, powstajÄ następne fan-cluby Depeche Mode w Łodzi. Ponoć przez krĂłtki czas przed rokiem 1988 funkcjonował PHOTOGRAPHiC? Właśnie w roku, w ktĂłrym Depeche Mode daje najsłynniejszy koncert w historii, noszÄ cy tytuł "101", powstaje w Łodzi najsłynniejszy łódzki fan-club Depeche Mode, słynne na cały kraj SIÓDEMKI. Temu fan-clubowi naleĹźÄ się zarĂłwno odpowiedni szacunek, jak i zdrowe flugi od co poniektĂłrych. Ale o tym później. W samym centrum Łodzi, przy ulicy Piotrkowskiej 77 mieścił się klub studencki, gdzie w latach 1988-1992 spotykali się fani z naszego miasta. JuĹź przed ukazaniem się "Violatora" fan-club liczył sporÄ rzeszę fanĂłw i organizowano 'party dla mas". Wszystko było fajnie i cacy aĹź nadszedł rok 1990 i wspomniany boom na Depeche Mode. Ludzie z siĂłdemek byli non-stop zaczepiani na ulicach przez coraz to nowych fanĂłw. SiĂłdemki pękały w szwach. Odbywały się zioty (w sumie odbyły się trzy lub cztery ogĂłlnopolskie imprezy przy muzyce Depeche Mode. NiektĂłrzy nie czuli tego. co niesie ze sobÄ ta muzyka, więc trzeba było zrobić selekcję. Zaczęło się niepozornie - długopis, kartka, proste pytania o twĂłrczość Depeche Mode. To nie dawało rezultatu, trzeba było coś zrobić, by nie psuć sobie reputacji porzÄ dnego fan-clubu. Był on przepełniony ludĹşmi trafnie nazwanymi "Enjoyami". Bo przecieĹź wiele osĂłb nie mogło oprzeć się temu właśnie utworowi pochodzÄ cemu z "Violatora Zaczęła się walka, czy była ona sensowna, czy teĹź nie -zaczęło się... KaĹźdy nowy w progu "siĂłdemek" przechodził chrzest, bÄ dĹş po prostu dostawał w kły. Ci prawdziwi "poĹźyczali" sobie skĂłry, nawet buty -wiecie, jak trudno było dostać wtedy takie "depeszki", bÄ dĹş "rumuny", czy "Ĺźuczki", jak potocznie się określało tego typu obuwie. Wojna z pseudofanami trwała długo, nie tolerowano t-shirtĂłw z Depeche Mode, przypinanych znaczkĂłw, naszywek, butĂłw z blachÄ na czubku i tym podobnych rzeczy. Wielu z tych. ktĂłrzy naprawde chcieli poznać Depeche Mode nie miało takiej szansy. "SiĂłdemki" rozpadły się w 1992 roku, tuĹź po ostatnim zlocie jaki był zorganizowany w naszym mieście. Ten zlot w ogĂłle był niezły... prowadzili go Kamyk ze Śniadym. Na imprezie zameldowało się około 100 osĂłb. Przed, po, jak i w czasie trwania zlotu odbywała się regularna walka z punkami, ktĂłrzy naszych nieĹşle obili. Policja wyłapywała raz ich, raz nas - było naprawdę ciekawie. Na samym zlocie doszło do demolki sanitariatĂłw (czytaj: pisuarĂłw). CzyĹźby niewyładowana wściekłość na punkĂłw? Zginęła tez z barku niezła porcja... kiełbasy krakowskiej (jakieś 20 kg - ktoś nie głodował). Właściciel sali po tej imprezie zerwał kontakty z fanami Depeche Mode. Przed ukazaniem się "Violatora" na spotkania fan-clubu w "SiĂłdemkach" przychodziło systematycznie około 40 do 50 osĂłb. W roku 1990 odbył się w Łodzi zlot. Miejscem imprezy była widzewska sala Domu Kultury "Ariadna", ale o szczegółach nie mogę nic powiedzieć, poniewaĹź nie podpisałem listy obecności na tym zlocie W tym teĹź roku, jedna z najbardziej znanych w naszym kraju fanek - Śniada załoĹźyła fan-club o nazwie CRUCIFIX, ale jak długo istniał, nie jestem w stanie powiedzieć. W ogĂłle rodzeństwo Śniadych było bardzo popularne wśrĂłd fanĂłw Depeche Mode i zrobili naprawdę duĹźo dla rozwoju ruchu fanowskiego w naszym fabrycznym mieście. Po roku 1990 powstały dwa kolejne fan-cluby Były to CENTRALNY i CLEAN. Z jakichś niezrozumiałych powodĂłw zbytnio za sobÄ nie przepadały. Jedni spotykali się w kawiarence DH "Magda", drudzy w kawiarni "Pod Kurantem", skÄ d dość szybko musieli się ewakuować, gdyĹź przeszkadzali personelowi lokalu. FC CLEAN załoĹźony został przez Roberta Bratka, liczył on około 70 osĂłb, istnieli niemal dwa lata i teĹź rozwiÄ zali działalność. Po wydarzeniach w Kłodzku, kiedy to pod kołami pociÄ gi zginÄ Ĺ‚ metal, wepchnięty przez fana Depeche Mode, rozpoczęła się regularna wojna z innymi subkulturami. Naszymi wrogami byli wszyscy: skini, metale, punki, bywalcy dyskotek. W latach 1990-1993 odnotowuje się przykre incydenty i nieprzyjemne starcia właśnie z tymi subkulturami. My hołdujÄ cy ideologii "People Are People", dostawaliśmy niemal wszędzie baty - nikt nie bał się fana Depeche. Faktem jest, Ĺźe zdarzały się inne przypadki. Był i jest dotÄ d nasz dość głupi bĹ‚Ä d, ale wtedy czasy były inne. Co moĹźna było zrobić majÄ c przeciwko sobie dwu-, a nawet trzykrotnie większÄ grupę intruzĂłw. Utarło się powiedzenie: "Do czego depesz ma ręce? Jak to do czego. Do uciekania na czworakach...". Jednak po ukazaniu się "Violatora" trochę rzÄ dziliśmy, nieraz przeganiajÄ c naszych wrogĂłw. Jeszcze do podobnych opisĂłw wrĂłcę. BodajĹźe w 1991 roku na osiedlu Widzew powstaje nowy fan-club: F.C. FOOLS - prezesem jest Siwy, a pomagajÄ mu Majka oraz Kamyk. Potem, teĹź na Widzewie powstaje F.C. PIMPF mieszczÄ cy się w szkole podstawowej. Prezesem (PrezeskÄ ?) jest Siwa i fan-club liczy większość fanek niĹź fanĂłw. CzyĹźby feministyczny fan-club Depeche Mode? W wielu szkolnych dyskotekach jest spora dawka muzyki Depeche Mode. Między innymi w Technikach Gastronomicznym i Włókienniczym. Nie podoba się to dyskomułom i zostajemy nieraz pogonieni. Ciężkie jest Ĺźycie fana... Rok 1992 to narodziny kolejnego, bardzo kontrowersyjnego fan-clubu PHOTOGRAPHIC - załoĹźonego przeze mnie oraz przez Jędrasa i Admirała. My, oraz Majka, Sosen i Dudek uczęszczamy do jednej szkoły i pada pomysł na utworzenie dobrego fan-clubu w Łodzi. Propozycja nazwy zostaje przyjęta, rozpowszechnienie się udaje, pozostaje zorganizować lokum. Pierwsze spotkanie odbywa się w samym centrum Łodzi, na Placu Wolności. Przybywa około 50 osĂłb, co jak na pierwszy raz jest sporym sukcesem. Później jeszcze parę spotkań pod pomnikiem... Alana (czytaj: Tadeusza Kościuszki, nazwanego przez nas imieniem Wildera). Wtedy to stała się zabawna rzecz - otóş ktoś przyniĂłsł spray, ktoś coś nim napisał, a policja zgarnęła Bogu ducha winnego KWHę. Ile musieliśmy błagać stróşów prawa, aby oddali nam gościa... Szybka zrzuta na rozpuszczalnik, skołowaliśmy szmaty i wyszorowaliśmy cały pomnik do czysta. Tak szczerze mĂłwiÄ c, to wtedy wszystkich opanowała pasja mazania markerami i spray'ami po murach i środkach komunikacji miejskiej. Niemal 100% tramwajĂłw i autobusĂłw w Łodzi było przez nas oznakowanych. I tak Admirał. Jędras, Serek pozdrawiali Jarosa, Helmuta, Welusia i Kowala i na odwrĂłt. Oj, szerzył się wandalizm. Ale kiedyś byliśmy piękni i młodzi, a teraz jesteśmy tylko piękni! Ludzi stale przybywało. Praktycznie nie robiliśmy selekcji, ale o tym zaraz. Kiedyś sporÄ grupÄ photographowiczĂłw udaliśmy się tramwajem w poszukiwaniu miejsca spotkań dla fan-clubu. Pojazd został nieĹşle przyozdobiony napisami chwalÄ cymi Depeche Mode. Na pierwszy ogień poszła kawiarnia "Milan" w hotelu Światowid. Gdybyście widzieli minę kelnerki, ktĂłra po pytaniu: "Co podać?", usłyszała: "Trzy herbaty". A było nas... 50 osĂłb. Szybko sami zmieniliśmy lokal, a niektĂłrzy wzbogacili się nawet o... sztućce ze stołów w kawiarni. Następnie spotykamy gościa, ktĂłry okazał się szefem łódzkiego ruchu "zielonych" i w zamian za zwerbowanie nas do potrzeb tego polskiego Greenpeace, udostępnił nam salę do spotkań. Jednak bieg wydarzeń popsuł nam plany dotyczÄ ce prowadzenia i dalszego rozwoju tego fan-clubu. Nasi ludzie byli, co prawda na jednej akcji "zielonych" w parku i wymusili zakaz wjazdu dla samochodĂłw do parku, ale później stała się rzecz, ktĂłra uciekła nam spod kontroli. W pewnym momencie PHOTOGRAPHIC odwiedziło jakieś 120 osĂłb przyozdobionych w znaczki, blachy, koszulki Depeche Mode, ale tak naprawdę tylko jakieś 10% tych ludzi miało o zespole jakiekolwiek pojęcie. F.C. PIMPF określił nas: "ENJOYSKA BOMBA", opisujÄ c sytuację w swoim zinie. Nie darzyliśmy się sympatiÄ z kobietami z PIMPF'u. Wcześniej jeszcze natknęliśmy się na Czarnego, ktĂłry miał swĂłj mały fan-club SHAME i przystał do nas ze swojÄ garstkÄ konkretnych ludzi. Wraz z Jędrasem i Admirałem rozwiÄ zaliśmy F.C. PHOTOGRAPHIC i utrzymywaliśmy kontakt z naprawdę konkretnymi osobami. Mieliśmy plan na stworzenie prawdziwego fan-clubu. ale zraĹźeni ogromem nic nie rozumiejÄ cych ludzi, daliśmy sobie najzwyczajniej w świecie spokĂłj. Zawsze wyciÄ gam dłoń do kaĹźdego, kto chce bliĹźej poznać Depeche Mode. Staram się zrobić z kogoś PRAWDZIWEGO FANA, udostępnić depechografię, wiadomości, materiały; ale wtedy ci ludzie chyba tego nie potrzebowali, nie było sensu. MoĹźe byliśmy za młodzi na coś takiego Wtedy, chyba tak. Przypomina mi się wyjazd do Pabianic, kiedy to zaproszeni przez tamtejszych depeches, pojechaliśmy w grupie 20 osĂłb na depeche-party. BĹ‚Ä dziliśmy po mieście, szukajÄ c naszych, a ich jak nie było. tak nie ma. WrĂłciliśmy na dworzec, a tu trzech puncurĂłw tak zagotowało nam krew. Ĺźe szkoda gadać. W międzyczasie ktoś puścił plotkę, Ĺźe w parku czeka na nas 50 osobnikĂłw ze śmietnikiem zamiast głowy i czekajÄ na nasze "skalpy". Przybyli goście z miasta trzech koron po nas na dworzec, ale nikt nie dał się namĂłwić na przejście przez park, bo niby tam na nas czekajÄ punki. Wiecie co? Warte śmiechu to wszystko. Naprawdę ĹźenujÄ cy był widok20 fanĂłw uciekajÄ cych przed ewentualnÄ i bardzo wÄ tpliwÄ walkÄ , ktĂłrej tak naprawdę nie było. Stałem potem sam z Łodzi z Pabianiczanami i nie wiedziałem, co powiedzieć. SHAME!!! Tak naprawdę, to "śmieci" było trzech. Jeszcze w 1992 roku w dyskotece Dagor mieliśmy często prezentowane utwory Depeche Mode i bawiliśmy się nieĹşle, a raz nawet była taka duĹźa impreza, na jakieś 60 osĂłb przy naszej muzyce. Między ukazaniem się "Deatn's Door", a "Songs Of Faith And Devotion" dzieje się niewiele, aĹź wreszcie 06.04.1993 roku, otrzymuję telefonicznÄ informację, Ĺźe w Łodzi powstaje kolejny F.C.. Nazywa się "FAITH" i zakłada go Biskup, gość nie znany wcześniej w środowisku fanĂłw, ale od lat namiętnie słuchajÄ cy Depeche Mode. Potrzebuje sztabu ludzi, aby wszystko się rozwinęło. JuĹź na pierwsze spotkanie ma salę do potrzeb "czarnej uroczystości" w studenckim klubie "Balbina". Ja wraz z Jędrasem kontaktujemy się z konkretnymi osobami i na pierwszÄ imprezę w "Balbinie", pod szyldem FAITH przybywa około 70 osĂłb. ZałoĹźenie F.C. było ogłoszone w Radio ŁódĹş i przybyli fani z Bełchatowa, Radomska i z kilku innych jeszcze pobliskich miast. Impreza prowadzona była przeze mnie i było naprawdę nieĹşle!!! Niestety Biskup szybko trafia do armii i na czas swojej nieobecności wyznacza zastępcĂłw: Damiana, Raka i mnie. Zaraz po rozpoczęciu słuĹźby wojskowej Biskupa pojawiajÄ się problemy z wynajmowaniem sali. aĹź węszcie Balbina zostaje zamknięta. Odbyły się tam cztery imprezy, z ktĂłrych najliczniejszÄ była przedostatnia, jednocześnie poĹźegnalna Biskupa. W tym czasie wychodzi pierwszy numer łódzkiej gazetki "Bong 12, czyli A Ouestion Of Time". Tytuł sugerował, Ĺźe gazetka będzie się ukazywała, jest to tylko kwestia czasu. Do tej pory współtworzymy jÄ z Biskupem i cieszymy się, Ĺźe Wam się podoba. NaszÄ tradycjÄ sÄ format i objętość tego pisma (32 strony A4 co daje nam pewność, Ĺźe jest to najbardziej obszerna gazetka na całym świecie!). ZresztÄ od samego poczÄ tku FAITH dÄ Ĺźy do oryginalności, tworzymy i realizujemy coraz to nowe pomysły. Od poczÄ tku istnienia fan-clubu moje marzenia się spełniajÄ - mogę poświęcić się tej muzyce i robić coś dla Was wszystkich, wraz z Biskupem. Biskup w wojsku, Czarny udziela wywiadĂłw w Radio ŁódĹş po koncercie w Budapeszcie w 1993 roku, ludzie piszÄ do nas listy a sali jak nie ma, tak nie ma, ale na szczęście przez krĂłtki okres czasu. Monika (siostra Biskupa) załatwia salę w Domu Kultury "Lutnia", na rondzie przy ulicy Limanowskiego. Tam odbywajÄ się dwie, lub trzy depoteki, nie najlepszy lokal i zła atmosfera zmuszajÄ nas do szukania nowej siedziby. W weekendy i dni wakacyjne przesiadujemy na Placu DÄ browskiego, pod teatrem Wielkim, ktĂłry staje się skupiskiem łódzkich fanĂłw Depeche Mode. Czasem reĹźimy wypady do lasĂłw Łagiewnickich na peryferiach Łodzi, aby na łonie natury posłuchać o Depeche Mode i powygłupiać się. Na czas słuĹźby wojskowej Biskupa zostaję "szefem" FAITH'u i jestem odpowiedzialny za zabezpieczenie czasu dla członkĂłw naszego fan-clubu. Ktoś z naszych wyszukał maleńki lokalik w dzielnicy Batuty. Lokalik nazywa się Robuś i słuĹźy sportowcom Budowianych ŁódĹş. Jednak mała awantura z tubylcami spowodowała fakt, Ĺźe wynieśliśmy się stamtÄ d, tak naprawdę to nikt nie tęsknił... ZnĂłw powrĂłt pod Teatr Wielki. Było nas od 20 do 40 fanĂłw "koczujÄ cych" pod tym teatrem, było wesoło. KolejnÄ salÄ do spotkań była maleńka kawiarenka Radio Manhattan. Była tak maleńka, Ĺźe wielu z nas stało za drzwiami. Jednak coś robiliśmy dla rozpowszechniania wiadomości wśrĂłd naszych Czytane stosy wywiadĂłw, rozmowy o Depeche Mode, o zlotach i tym podobne Później wydarzył się incydent, zupełnie przypadkowy zresztÄ . Otóş jedna z naszych koleĹźanek, tak szybko chciała opuścić lokal, Ĺźe niefortunnie przeszła przez oszklone drzwi, ktĂłre były... zamknięte. OdtÄ d nosi ksywę Terminator. Szefowie kawiarni wyrzucili nas, a podobno nawet rozesłali informację, Ĺźe jesteśmy chuliganami, do kaĹźdego klubu w Łodzi. My biedni znĂłw zaliczamy powrĂłt na Plac DÄ browskiego. Mieliśmy jeszcze jednÄ imprezę w jednej ze szkół podstawowych na Teofilowie (w zamian za umycie okien), ale w czasie tej imprezy spalił się szkolny sprzęt grajÄ cy... I znĂłw powrĂłt na tak nam dobrze znany plac. Na jesieni jeĹşdziliśmy do Koluszek do Raka na imprezki w mniejszym gronie. Jedna impreza była w grill-barze, w ktĂłrym pracował - było sympatycznie. Ale nadeszło najgorsze - zima pod Teatrem Wielkim. W dniu Sylwestra, dzięki Kamykowi nawaliłem się z Janiem jakimś alkoholem i biedny Janio wyglÄ dał, Ĺźeby delikatnie to ujÄ Ä‡ - marnie. Nie zapomnę jak go holowałem przez pół Łodzi pod Teatr Wielki, co by troszeczkę wytrzeĹşwiał. Sylwester spędzony mile u Sosena - Kamyk potłukł zabytkowy klosz i wszyscy sobie nieĹşle popili. Nadszedł rok 1994. Rok nowych nadziei i pomysłów Odbywa się na poczÄ tku stycznia 18-stka Moniki, w tym samym czasie Biskup przyjeĹźdĹźa na 3-tygodniowy urlop i wynajdujÄ razem salę w byłym Domu Kultury Milicjanta w ŚrĂłdmieściu przy ulicy NawrĂłt, ktĂłry obecnie nazywa się "Atut". Sala duĹźa, sprzęt, światła, barek. Prowadziłem tam wszystkie imprezy. Przychodziło 50-60 osĂłb Ukazał się drugi numer gazetki "Bong 12, czyli A Ouestion Of Time". Wszystko byłow porzÄ dku, do czasu oczywiście. Potem wydarzyła się powaĹźna rozrĂłba, nie z naszej winy oczywiście. W "Atucie" odbyły się chyba cztery depoteki, jednak na tej ostatniej, wpuszczeni goście z okolicznych uliczek zrobili sobie niezĹ‚Ä zabawę. Byli to goście całkiem majÄ cy w dupie Depeche Mode, mieli być naszymi "gośćmi" na tej imprezie. Po wypiciu kolejnej skrzyny browarĂłw urzÄ dzili sobie polowanie na nas. Było nas moĹźe pięciu facetĂłw i drugie tyle dziewczyn. Ich około dziesięciu. Niemal kaĹźdy dostał baty (z naszych), bo przecieĹź po co się bronić, skoro nawet szef sali się bał i nie chciał wezwać policji. Okazaliśmy się wielkimi frajerami, a mnie po tej imprezie odechciało się wszystkiego... Jednak zemsta miała mieć swĂłj smak. Na kolejny tydzień mieliśmy oddział niemal 50 osĂłb uzbrojonych w kije, łańcuchy, chętne do walki pięści i..saperkę wziętÄ przez Korzenia. Niestety pod "Atutem" nie było nikogo z tamtych "bohaterĂłw".Szukaliśmy ich długo, ale niestety bezskutecznie. Po sali do spotkań pozostało wspomnienie, gdyĹź jej właściciel teĹź miał dość. Z całym tym arsenałem udaliśmy się na Plac DÄ browskiego, zaczęła się zabawa na całego; plany, co by tu zrobić z nimi w przyszłości i tak dalej. Chłopcy popili nieco i było sympatycznie. W pewnym momencie Jonasz wchodzi na fontannę, aby zrobić sobie fotkę, a tu wielka marmurowa płyta urywa się i tłucze w drobny mak. Czysty przypadek, fontanna była juĹź tak stara, Ĺźe pamiętała pierwszÄ płytę... The Beatles. Siedzimy dalej, jest gwarno, wesoło, wtem ni stÄ d, ni zowÄ d, na plac wjeĹźdĹźajÄ cztery policyjne "suki", z nich wysypuje się oddział policjantĂłw z prewencji i pałujÄ wszystkich jak leci! Jędras ucieka, ale nie udaje mu się dobiec daleko, psy powalajÄ go i lejÄ potężnie. Zostaliśmy spacyfikowani i ustawieni wzdłuĹź fontanny. Nikt nie wie, o co chodzi. Policjanci zakładajÄ nam kajdanki w parach. ZnajdujÄ plecaki z kijami i resztę arsenału. Na pytanie: "Czyje to?", ktoś odpowiada: "Dziewczyn!" PakujÄ nas do busĂłw i odwoĹźÄ na komendę policji na ulicę Sienkiewicza. Masa przechodniĂłw patrzy na nas z przeraĹźeniem. ZawieĹşli tylko wszystkich facetĂłw, rozdzielili na pełnoletnich i niepełnoletnich, potem pisanie zeznań, przesłuchania i w kółko to samo. Nasze dziewczyny płaczÄ pod komisariatem. ZresztÄ nie było tak Ĺşle, cały czas mieliśmy ubaw w pomieszczeniach policyjnych. Nie powiem, Ĺźeby było miło, ale wesoło było na pewno. Pytali głównie o to, czyj jest arsenał. WspaniaĹ‚Ä solidarnościÄ wykazali się nasi kumple - nikt nic nie powiedział! Tych młodszych policjanci rozwozili do domĂłw, Jarach wolał jednak nawiać z Volkswagena Transportera, niĹź spojrzeć w oczy rodzicom w obecności policji. Wiecie jaki mieliśmy zarzut? Otóş taki: "Za pomocÄ niebezpiecznych narzędzi demontowanie fontanny na Placu DÄ browskiego". Potem eksperci ocenili, Ĺźe biedna "lejwoda" była tak stara, Ĺźe i tak by się to urwało - zostaliśmy oczyszczeni z zarzutĂłw. Spotykaliśmy się na placu dalej, ale juĹź było nas mniej. BodajĹźe w roku 1994, czy 1995 słyszałem, Ĺźe na Widzewie miał powstać F.C. STRANGE, ale jeśli istniał, to dość krĂłtko. Muszę Warn opisać jeszcze jednÄ kontrowersyjnÄ przygodę. Dostaliśmy wiadomość, Ĺźe w Świeciu, koło Bydgoszczy, ma być zlot w Zamku KrĂłlewskim. Wtedy, gdy nie mieliśmy sali do spotkań, jeĹşdziliśmy co tydzień na zloty. Do Świecia wyruszyli: KWH, Alan, Sosen, Anka Radiuszkin, Myszka i ja. Do samego miasta szliśmy około 6 kilometrĂłw pieszo od stacji kolejowej. Doszliśmy do Świecia, dwie godziny szukaliśmy i pytaliśmy o zamek - ludzie patrzyli na nas, jak na wariatĂłw - kaĹźdy: "Zamek?". Około drugiej w nocy znaleĹşliśmy zamek. BoĹźe, ktoś, kto nas tak wystawił, powinien smaĹźyć się w piekle. Zamek był. Oczywiście. Ale zburzony chyba jeszcze podczas pierwszej wojny światowej, l znĂłw powrĂłt tyle kilometrĂłw z powrotem. Sosen jeszcze zainkasował mandat w pociÄ gu. Jest jeszcze jeden taki wyjazd, kiedy to moĹźemy być dumni z Łodzi. Na zlot do Torunia jedzie nas pociÄ giem około 60 osĂłb z Łodzi!! IleĹź było wtedy przygĂłd. Pamiętacie Samuraja? To do tych ktĂłrzy wtedy z nami jechali. Do końca 1994 roku jeĹşdzimy tylko na zloty i spotykamy się cały czas na placu. Potem zdarzyła się tragedia. Nasi znajomi, ktĂłrzy spotykali się na placu z nami (nie fani Depeche Mode), wplÄ tali się w bĂłjkę, w ktĂłrej ktoś stracił Ĺźycie. Gdy ich złapali, oni nie przyznali się do tego i powiedzieli, Ĺźe sÄ fanami. A gĂłwno prawda! Ale w gazetach poszła o nas seria artykułów z niezĹ‚Ä opinia LubiÄ broń, przemoc i bĂłjki - sÄ niebezpieczni". Do końca roku nie było wesoło - nic szczegĂłlnego się nie działo. Na poczÄ tku roku 1995, Gargul wraz z Vince'em II organizujÄ ankietę dotyczÄ cÄ fanĂłw w Polsce, później wychodzi fanzin "Slave", ktĂłry cieszy się powodzeniem na zlotach. Ten rok rĂłwnieĹź okazał się nieszczegĂłlnym, parę niewielkich imprez, non-stop wyjazdy na zloty, raz zorganizowana niby-depoteka w techno-klubie "Alien", gdzie nasi goście zostajÄ obici gdzieś na mieście. Tak, jak nie dzieje się nic u Depeche Mode tak i u nas nic szczegĂłlnego. W styczniu 1996 roku zostałem Ĺźołnierzem Wojska Polskiego i z przykrościÄ muszę stwierdzić, Ĺźe przez 15 miesięcy nikt nie potrafił zrobić czegokolwiek dla łódzkich fanĂłw Depeche Mode Starał się tylko Gargul, wydajÄ c drugi numer "Slave'a". Był to najgorszy okres w naszych dziejach, ale to była cisza przed burzÄ ... Moja słuĹźba zakończyła się w kwietniu 1997 roku. Za kilka dni miał odbyć się zlot w Zielonej GĂłrze Na zlocie jest nas około 10 osĂłb. Postanawiam postawić F.C. FAITH na nogi! Prawdziwe odrodzenie nas wszystkich. Szczerze mĂłwiÄ c pomogła mi w tym 'Ultra', jako nowa niesamowita płyta Depeche Mode. Maxi znajduje pub przy ulicy Piotrkowskiej. "Cape", byliśmy tam parę razy, ale raz w porzÄ dnym gronie -juĹź wiem, Ĺźe moje plany się powiodÄ . "Cape" jest mały i niesympatyczny, postanawiamy szukać dalej. Kiedyś spacerujÄ c po Pietrynie wieczorkiem, słyszę "Rush" wydobywajÄ cy się z głośnikĂłw pubu "Jama Madejowa" przy ulicy Piotrkowskiej 76. Wchodzę, jest OK, barman ścięty "na Dave'a, ciemny wystrĂłj i dość przestronny lokal. KrĂłtka gadka z Simpsonem (barmanem) i organizuję spotkania w Jamie. Od tej pory jest to nasz lokal i przesiadujemy tam do dziś - słuchamy Depeche Mode cały czas, spijajÄ c browarki. Mamy własne imienne karty zniĹźkowe i jest w porzo. Zaczyna się czas ognisk na osiedlu OlechĂłw, z nami -fanami Depeche Mode jest coraz lepiej. Inni ludzie z biegiem czasu przeszli nad Depeche Mode do porzÄ dku dziennego i się nas nie czepiajÄ , a i my nie dajemy sobie w kaszę dmuchać - lata robiÄ swoje. Pracujemy nad gazetkÄ , wyprawiamy w Jamie imprezy urodzinowe, małe depoteki. JeĹşdzimy na zloty, bawimy się czadowo. Zaliczamy ogĂłlnoeuropejski zlot w Pradze nie zmieniajÄ c objętości wychodzi "Stumm". Przemek czasem organizuje UltraParty w innym pubie Akademia przy ulicy Ĺťeromskiego. Cały 1997 rok pozostaje w cieniu Depeche Mode. Robimy przygotowania do zbliĹźajÄ cej się trasy koncertowej Depeche Mode, bawiÄ c się w stolicy na koncercie U2. Następnie impreza noworoczna, dzięki Radkowi, w jego biurze SD bawi się około 70 osĂłb! Rok 1998, teĹź do tej pory, nie jest przez nas marnowany - Martens wygrywa wszystkie konkursy tańca na zlotach JeĹşdzimy wszędzie tam, gdzie jest coś zwiÄ zane z Depeche Mode. W Czerwieńsku meldujÄ się 22 osoby. Wcześniej w biurze SD, u Radka wraz z GosiÄ robimy swoje urodziny, zjawia się 80 osĂłb, dostajemy wspaniałe prezenty! 09.05.1988 wyruszamy do Berlina, na urodzinowy zlot Dave'a Gahana. Tam pokazaliśmy, jak bardzo Depeche Mode jest dla nas waĹźne. Niemcy chyba jeszcze sÄ w szoku po naszych popisach. Powoli organizujemy wyjazd na koncert, ludzie z naszego F.C. zameldujÄ się w Goeteborgu, Sztokholmie, Pradze, Wiedniu, Erfurcie, moĹźe w ParyĹźu i Barcelonie. Przed zlotem w stolicy Niemiec robimy naszÄ flagę. Gargul kończy pracę nad swym kolejnym "Slave'em". Robimy jeszcze party w La Stradzie gdzie się świetnie bawiliśmy, następnie całonocna imprez, w Jamie Madejowej (przyjeĹźdĹźajÄ goście spoza Łodzi). Nasze Ĺźycie toczÄ się dalej w świecie Depeche Mode, jest to dla nas wielka wspaniała nagroda być i spotykać się razem. Tworzymy sporÄ grupę ludzi dla ktĂłrych Depeche Mode to nie tylko muzyka - wielu z nas poznało wspaniałych przyjaciół, utworzyły się pary. Kontynuujemy tradycję fanĂłw Depeche Mode, jesteśmy z tego dumni. Tworzymy wszystko dla naszych następcĂłw, gdyĹź nic nie trwa wiecznie. Organizujemy wyjazd na koncert do Pragi. Tam spełniÄ się nasze marzenia - ujrzymy naszych idoli! Ĺťyczę wszystkim w imieniu F.C. FAITH wspaniałych przeĹźyć na koncertach, zlotach, spotkaniach - abyśmy zawsze byli ludĹşmi pamiętajÄ cymi o sobie, pomagajÄ cymi sobie w kaĹźdej chwili, aby to, co nas poĹ‚Ä czyło, trwało wiecznie. Serek - 1998
	Copyright © 2005-2024 Modern Mode Realizacja : DIALNET strona główna /  news /  zespół /  dyskografia /  galeria /  teksty /  fani /  archiwum /  strona